Liebe und Wildschwein.
Da Hans ging mit dä Kunnigund
spazieren hintern Kupfersgrund.
Es war gerad im Monat Mai,
die Liebe lockte alle zwei.
So gingen sa durch Wald und Flur,
da Hans denkt sich - wos mach ich nur ?
a gibt dä Kunni einen Kuß,
die vollä Fred gleich lachen muß.
Sie hot sich a gleich revangiert,
da Hans denkt sich, jetzt iß passiert.
Doch in Hirn Liebestaumel dann,
Kumme sa van des Wegesbahn.
So schleichexi sa dutt durch dann Holz,
sie warn voll Fred un' volla Stolz.
dös ölläs war ganz racht un schö‘,
denn do konnt sa ja kennä g'seh.
Auf emal wern sa plötzlich g'stört,
die Kunni war gleich ganz empört.
A A Wildsau kümmt durt auf na zu,
un brengt die zwe' aus ihra Ruh.
Die Kunni klettert auf an Bäm
un schreit - Hans - tu die Sau rüm ham.
Da Hans zeigt sich als starker Ma
un macht sich an dä Wildsau nah.
Doch wie a denkt,jetzt schlächst da nah,
guckt na die Sau ganz grimmig a,
un springt dann Hans gleich durch die Bee,
da macht an Saldo über Stee,
dös Wassä sprützt an Meter hoch,
da Hans land in an Wassa' Loch.
Doch wie a raussteigt aus dann Schlamm
steigt dä Kunni vä Wut ihr Kamm.
Sie schreit ach gleich -Hans - jetzt gehts Hein,
un du gehst gleich dann nei die Schwemm.
Doch wie sa van dann Bam ro hüpft
hot sich ihr Kläd ganz huach nauf g'strüpft.
Die äst die ham ziemlich gäkracht,
un a ihr Aufsprung war net sachte
Da Hans kümmt langsam a spaziert
un fregt sa, is dir wos passiert.
Die Kunni vollä wut gleich schreit,
siehst da den net mei schönes Kleid,
hengt durt in Fetzen an dan Bam,
am liebsten würd ich dich rümham,
denn du alleh bist Schuld do dra,
mit deina dumma Nabenbah,
a neus Kläd will ich van dä ho,
süst guck ich dich gar nimmä a.
Da Hans segt Kunni - geh bluas wag,
siehst du net doan mir dann Drack,
schuld sen bluas deina Liebelein
un dös verfluchta wilda Schwein.
Gemünda 1959
Franz Fischer.